มีคนมากมาย..เดินทางหาความรัก
ว่ามันอยู่ที่ไหน...
ที่จริงหากเรารู้จักที่จะมีความรัก
ความรักก็..คือชีวิตนั่นเอง
หากชีวิตไร้รัก..
ก็เหมือนกับขาดจิตวิญญาณ
เพราะมนุษย์จะสามารถสร้างสรรค์ชีวิตได้
ก็เพราะมีพลังเเห่งรักหล่อเลี้ยงชีวิต
นั่นคือการมีใครสักคนนอกจากตนเอง
ไว้ให้คิดถึง ไว้ให้ห่วงหาอาทร
ไว้ให้รัก เเละมอบความอบอุ่นให้
หากคนเราต้องการจะมีรัก
พึงเปิดหัวใจให้พอดีที่จะมีใครไว้สักคน
และมอบความภักดีเเละความวางใจ
มั่นใจว่าคนที่เรารัก สามารถที่จะเดินกับเราได้ตลอดชีวิต
ซึ่งมิใช่เรื่องง่ายๆ เมื่อเราลงมือกระทำ
มีอะไรมากมาย .. ซึ่งมักทำลายความรักในระหว่างทางก้าวเดิน
นั่นคือการเจอสิ่งที่ดีกว่า
แต่นั่นมิได้หมายความว่ามันจะดีกับเรา
สิ่งที่เห็นว่าดีกว่าอาจจะเป็นเเค่เงาในอากาศ
ถ้าสิ่งนั้นมิใช่ของๆเรา
คนเราจึงควรรักษา..สิ่งที่มีอยู่ในมือ
แล้วถือมันไว้ในอ้อมใจ
รักษาสิ่งที่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
ไว้ให้ได้ในระยะกาล..เท่าที่คนเราจะพึงมีชีวิตอยู่
เเค่นั้นเอง...
ถ้าหากคนเราสามารถที่จะรักคนอื่นได้
เพียงเเค่คนเดียวในขณะลมหายใจปัจจุบัน
ชื่อว่าได้รักษาชีวิตเเห่งรักของตนเองไว้
และมีชีวิตอยู่อย่างมีจิตวิญญาน
คือวิญญานเเห่งรักอันมั่นคง.....ตลอดนิรันดร์
